Элгиза Бусурманкулова
БИР ӨМҮРГӨ

(Жаназалуу бир сезимге баш ийгим келбей, өлтүрдүм…)
Сөөгү муздак дүйнөң менен кол салдың.
Мага жаккан адашуу бар. Күтүүсү…
Аманатым — мейкиниме жан салуу,
Адалдыгым — Асманыңды үшүтөр,
Жамандыгым — жарың болуп сүйкүмдүү,
Ажал ырын ырдайм күндө түшүңдө…
Боштук өлгөн жолдор сулуу. Жүгүндүм…
Мага тааныш жат үйдөгү терезе.
Тиктегениң – келечектин күзгүсүн,
Ак батамын – тагдырыңдын оозунда,
Душманыңдай санап үмүт куштарын,
Жеңилүүнү боорго кыстың досуңдай.
Осуятым – Күн төрөлгөн аймакта.
Жаныңды жейт чындыктарың оорулуу…
Олуядай төлгө тартсам дүйнөңө,
Азиз көздүү мезгилдерге саламым,
Батаар жерим – бир Кудайдын жүрөгү,
Батыра албай койду сени бир гана…
МАКУЛСУҢБУ
Жообун таппай, качсак да кезигиштен,
Жолугууну эңсейт ээ, сезим ичтен.
Жүгөндөбөй жайына койсок кантет!?
Жүрөктөрдү тымызын эзилишкен…
Жанашууга жарамдуу убак барда,
Жакын келип, абалым сурап кал да!
Анткорлонгон акылың айта берет,
Аныңа түк, алданба, кулак салба!
Ийиниңе баш жөлөп, күнүм, айы-ы-ым…
Илебиңе ичики-и-и-ий жылынайын.
Томсоруудан чарчадым, тозуп кеттим,
Тосчу мени, алдыңа жыгылайын.
Багыт алсак, баяндуу жолубузга,
Бактыбызга ачылаар нечен эшик.
Баштагыдай бак күтпөйм башкалардан,
Басчы, кеттик, бакытка жетелешип!
Жүрчү, кеттик, бакытка жетелешип…
Макулсуңбу?
Катталуу зарыл