Архат

– Кой-ай, Саламат! – деди жеңеси чочуп, – оозуңа карап сүйлөбөйсүңбү! Таштан эмне Сансызбай болуп калыптырбы?!

– Анан эмне демек элем. Мага бир тыйын жардамы жок!

– Эми, жардамы жок болсо, окусун да балдар. Мен делечи баламды жанымдан карыш жылдыргым жок. Антейин десең, элдин балдары тетиги эле жердин түбүнө кетип атпайбы. Мобу эле кошунанын кызын карабайсыңбы. Торонто дейби, айланайын! Ошияктан окуп атпайбы!

– Торонто деген Торонто. А Тибетте кайдагы окуу болмок эле?

Байкесинин жийиркенип айтканына Таштан күлүмсүрөп жооп берди:

– Тибетте улуу Мистриянын борбору Шамбала деген жашыруун шаар бар.

Аны мен сизге түшүндүрө албайм. Аны олуя болчу адамдар гана түшүнөт.

– Эмне, эмне?!

– Айтышпагылачы, кудай жалгагырлар. Аны коюп балаңды окутасыңбы-жокпу, ошону айтчы Саламат! – деди аялы.

Саламат мойнун буруп аялын сүзө тиктеп турду:

– А үйдөгү оокатка ким калат! Же мен эле өлөөр өлгөнчө жалгыз тыртактай береймби?!

– Экөөбүз кылабыз! Жетет!

– Эй, катын, айтып коёюн! Эгер ушул экөө Тибет-сибетине барып алып шалаң-шулаң этип, акчаны коротуп кайра келчү болсо, так сени соём!

– Сой-сой.

Айзада жоолугун оңдоп, этегин ылдый тартып, сөз бүттү го дегенсип ордунан турду…

(уландысы бар)