ЖАНЫЛ МЫРЗА

Ачыкта калган жарга Жаңыл келди.

Төрт жерде жангазандай эрдин башы

Кагырап жаткан экен аркы-терки.

Ысык күн, жору, кузгун мүлжүп бүткөн,

Таанылбайт кимдин башы кайсы экени.

Чөмөлөп эр баштарын кагыратып,

Карады Түлкү башын ажыратып.

Айырмасы баштан баштын кайдан болсун,

Эбакы куурап калган күндө жатып.

Жаңылды тиричиликтен жатыркатып…

Эпкиндүү азоо жүрөк алсызданат,

Өмүрдүн эң акыркы күүсүн тартып,

Колго алып жар кездигин сактап калган,

Жаңыл ооу жалгыз жандан бет бакпаган.

Кул болгун, мойнуңду сун махабатка

Кол созгон талапкерге карматпаган.

Мына бул чөмөлөнгөн баш алдында

Актап кал чындык сөзүн Түлкүгө айткан.

Өмүрдү торко электен миң өткөзгөн

Тынчысын азоо жүрөк тим жатпаган.

Элөөсүз эбактан ээн жаткан жарды,

Мазардай түргө салды эр баштары.

Омолгон шум кара жер оңбосунда!..

Бүлкүлдөп соруп жатты жылуу канды.

Уңгучул куу топурак кактап болду

Денинен чыкканынча Жаңыл жаны.

Кагышкан эр баштарын жыйнаганга

Жел мактап махабатгы күүгө салды…

Ой чиркин… күн экенсиң өткөн заман,

Тамшанткан, такылдаткан,

таң калтырган.

Кийиктей эркин өскөн элиң кандай,

Кайгысыз, убайымсыз ыр ырдаган.

Бакыттуу бир күнсүң го түштөкүдөй,

Жаңылдай ири жандуу кыз урунган.

Ал өңдүү жыргал күндөр жылас болду,

Күңгүрөп долу комуз, муңкан, муңкан!..